ALHEIMS HÚS RÆTTVÍSINNAR

Oktober 2019

Til øll sum eru komin til at heiðra Sendiboð nýggja dagsins.

Høgt elskaðu vinir,

Umhugsið hetta saman við okkum. Hvørja ferð ein Guðdómligur Lærari kemur til sjóndar í heiminum, ein Vera Hvørs læra fer at mynda hugsan og verk hjá fólki í øldir aftaná — hvat høvdu vit væntað í so dramatiskari, seismiskari løtu?

Tað at ein slíkur Lærari kemur til sjóndar, eins og niðurskrivað í halgiskriftunum hjá heimsins stóru átrúnaðum, er ein altavgerandi hending ið drívur siðmenningina frameftir. Tann andaliga stimbran sum hvør teirra hevur givið upp gjøgnum søguna, hevur víðkað sjónarringin fyri menniskjaligum samstarvi frá ætt til ættarbólk, til býarstat og til tjóðina. Og hvør av hesum stóru Lærarum lovaði at, í tíðarinnar fylling, skal ein nýggj Guðdómlig Vera stíga fram, Hvørs nærvera skuldi væntast og Hvørs ávirkan fór at nýskipa heimin. Ei undur í, sostatt, at koma Bábs, Hvørs føðing fyri tveimum øldum síðan vit nú hátíðarhalda, skapti óhoyrda øsing í landinum har hann varð føddur. Løtan tá Hann kom fram, eins og tá allar aðrar slíkar Verur koma fram, sett ferð á frígeringina av máttmiklum andaligum kreftum — men har var eingin stórfingin leiksýning. Har var ístaðin ein samrøða seint eitt kvøldið í einum lítillátnum persiskum bústaði, ein samrøða millum ein lesandi í átrúnaði og unga Vert hansara, har ið Verturin avdúkaði at hann var tann Lovaði, tann Guðdómligi Lærarin sum gestur hansara hevði leitað eftir. “Gev gjølla gætur,” viðmerkti hann, “man ikki tann ætlaði Persónurin… vera eingin annar enn Eg?” Tað er hesin Unglingin, Báb, ið vit viðurkenna sum tann Eini Hvørs koma — eftir eitt túsund ára millumbil — enn einaferð lýsti ljós himmalskar leiðbeiningar yvir mannaheimin.

Frá hesi fyrstu løtu kom til sjóndar alt tað sum síðan er farið fram. Skriftir Bábs streymaðu frá penni Hansara, avdúkandi djúptøknar sannleikar, burturvísandi pátrúgv sum hevði fastatøkur á so mongum á Hansara døgum, mælandi fólki til at viðurkenna týdningin av samtíðini, tyktandi hyklið hjá teirra leiðarum, og kallandi heimin saman til eitt upphevjað atburðarstig. “O fólk heimsins!” kunnger Hann í einum av høvuðsverkum Sínum, “Sanniliga er tað skæra Ljós Guðs komið til sjóndar tykkara millum … at tit kunnu verða vegleidd rætt til leiðir friðarins og, við Guðs loyvi, stíga út úr myrkrinum og inn í ljósið og á hesa vítt útrættu Gøtu Sannleikans.” Ávirkan Hansara vaks við óvanligari ferð, og rakk út um tey persisku mørkini. Eygleiðarar undraðust stórliga á bæði tað skjótt vaksandi talið á fylgjarum Hansara og yvir teirra brøgd av makaleysum dirvi og trúfesti. Frásagnir um lív Bábs — tí kvika boga tað fylgdi og tí tragiska leiki tað endaði í — fingu forvitnar sálir at ferðast til Persia og kanna gjøllari, og góvu íblástur til eitt umfang av listarligum fagnaði av Hansara Persóni.

Ljómin av ljósi Bábs tykist tess meira skyggjandi tá sett upp ímóti myrkrinum av tí samfelagsliga umhvørvi Hann kom til sjóndar í. Persia av nítjandu øld lá fjart frá tess dýrdardøgum tá ið tess siðmenning varð øvundað av heiminum. Nú valdaði fákunna; skilaleys dogma møtti ongari mótstøðu; víða útbreitt mutur vaks um ójavna. Átrúnaður, grundarlagið undir fyrrverandi ríkidøminum í Persia, var vorðin ein stovnur heilt uttan sín lívgevandi anda. Hvørt fylgjandi ár hevði einans vónbrot og troystarloysi at bjóða teimum niðurhildnu fjøldunum. Kúganin var fullkomin. Tá, eins og ein stormur á vári, kom Báb at rudda og reinska, at beina fyri teimum følnaðu og uppbrúktu vanunum av eini óstýriligari tíð, og at vaska burtur tað dimmandi dustið úr eygunum á teimum ið vóru blindað av fyrigykling. Men Báb hevði eitt serligt mál fyri eyga. Hann søkti at fyrireika fólk til at í næstum fór Bahá’u’lláh at stíga fram — annað av teimum Tveimum Himinskinum ið ásett vóru til at geva mannaættini nýtt ljós. Hetta var Hansara mest áhaldandi tema. “Tá ið Dagsstjørna Bahás fer at skína glæsiliga yvir sjónarringi ævinleikans,” lærdi Hann Sínar fylgjarar, “áliggur tað tykkum at vísa tykkum framman fyri Hásæti Hansara.”

Soleiðis upplýsti Báb og, við enn bjartari glampa, Bahá’u’lláh eitt samfelag og eitt tíðarskeið hult í myrkri. Teir lótu upp eitt nýtt stig í samfelagsligari menning: stigið av sameiningini av allari tí menniskjaligu familjuni. Tann andaliga orka ið Teir sleptu inn í heimin kveikti nýtt lív í hvørjum virkisøki, og úrslitini av hesum eru eyðsýnd í teirri umbroyting sum er farin fram. Materiell siðmenning hevur gjørt ómetalig framstig; ovfarandi nýbrot innan vísindi og tøknifrøði eru avrikað; portrini til tann uppsamlaða kunnleikan hjá mannaættini eru latin upp á víðan vegg. Og meginreglur sum Bahá’u’lláh setti til at skapa menning og framstig í samfelagnum og til at gera enda á kúgan og útihýsing, eru vorðnar góðtiknar víða um. Umhugsið læru Hansara um at mannaættin er eitt fólk, ella at kvinnur eru at javnstilla við menn, ella at útbúgving má vera algongd fyri øll, ella at skynsom kanning av sannleikanum má vinna á uppspunnum ástøði og fordómum. Tvørtur um øll landamørk, tekur nú ein stórur partur av heimsins fólki undir við hesum grundleggjandi virðum. Kortini, atfinningar ímóti hesum virðum, sum fyrr einans vóru ein viðfáningur millum hugsandi fólk, eru eisini við at kykna upp aftur í samfelagnum — ein áminning um at hugsjónum tørvast kraftina í andaligari halgan til at binda tær saman. Tí eitt er at viðurkenna okkurt sum meginreglu; men nakað heilt annað er at fevna tað av fullum hjarta, og uppaftur torførari at umforma samfelagið upp á mátar sum kollektivt geva úttrykk fyri tí. Tó er hetta endamálið hjá samfeløgum ið daga undan kring allan jarðarknøttin og hava mynstur eftir lærum Bahá’u’lláhs. Hesi samfeløg streva eftir at kasta ljósið frá hesum lærum á teir varandi trupulleikar ið tyngja samfeløgini kring tey; tey leggja ætlanir um ítøkiliga handling við støði í andaligum fyriskipanum. Hetta eru samfeløg sum stríðast fyri útbúgving til bæði gentur og dreingir undir øllum umstøðum; ið taka undir við einari víðkaðari fatan av tilbiðjan sum umfatar arbeiði útint í einum anda av tænastu; sum uppfata andaligar strembanir, heldur enn sjálvsøkni, sum livandi keldur til motivatión; og sum ala upp ein stinnleika í at fremja einstaklingaliga og samfelagsliga umbroyting. Tey royna at fáa í lag andalig, samfelagslig og materiell framstig samstundis. Fram um alt eru hetta samfeløg ið definera seg sjálv í teirra gerningi fyri einleika mannaættarinnar. Tey virðismeta tað ríka fjølbroytni sum er umboðað av øllum heimsins skyldfólkum, samstundis sum tey halda fast við at samleikin sum limur í mannaættini gongur fram um aðrar samleikar og felagsskapir. Tey ásanna tørvin á einari alheims tilvitsku, íkomin av felags umsorgan fyri vælferð mannaættarinnar, og tey rokna øll menniskju á jørðini sum andaligar brøður og systrar. Ikki nøgd við einans at hoyra til slík samfeløg, royna fylgjarar Bahá’u’llahs alla tíðina at bjóða samsintum sálum at vera við til at læra hvussu Hansara lærur kunnu setast í verk.

Hetta leiðir okkum til kjarnan í máli okkara. Evnið vit hava her er avbjóðandi, og tað krevur opinleika. Nógvar frálíkar og virðiligar sakir eru í heiminum og tær koma úr serligum sjónarhornum, hvør við sínum dygdum. Er Søk Bahá’u’lláhs bara ein av teimum? Ella er hon alheimslig, havandi í sær tær hægstu fyrimyndirnar hjá allari mannaættini? Tá samanum kemur, ein Søk sum skal vera kelda til varandi rættvísi og frið — ikki fyri eitt stað ella eitt fólk, men fyri øll støð og øll fólk — hon má vera ótømandi, má innihalda ein himmalskan lívsmátt sum loyvir henni at koma um allar avmarkingar og umfata hvørja dimensión av lívinum hjá mannaættini. Tá ið av tornar má hon hava kraft til at umbroyta tað menniskjaliga hjartað. Latið okkum tí, eins og gestir Bábs, geva gjølla gætur. Hevur Søk Bahá’u’lláhs ikki júst hesar eginleikar?

Um lærurnar sum Bahá’u’lláh legði fram eru hvat ið kann gera mannaættina føra fyri at vinna fram til hægstu stig eindarinnar, so má ein rannsaka sína sál eftir tí rætta aftursvarinum. Øll tey mongu ið viðurkendu Báb vórðu kallað til hetjuverk, og teirra stórfingna aftursvar er skrásett í heimssøguni. Latið ein og hvønn ið er vakin fyri støðuni í heiminum og sum sær tær áhaldandi vanlukkur sum avskepla lívið hjá íbúgvum hansara, lýða kallið frá Bahá’u’lláh til ósjálvsøkna og trúfasta tænastu — hetjuverk fyri núverandi tíð. Hvat annað kann bjarga heiminum uttan strevið hjá óteljandi sálum sum hvør og ein gera vælferðina hjá øllum menniskjum til síni aðalmál, síni høvuðsmál?

[Undirskrivað: Alheims Hús Rættvísinnar]

Bahá’i heimsmiðstøðin, Haifa, Ísrael.